Toen ik vorige maand een paar dagen in Duitsland aan de Moezel was, ging ik daarheen omdat ik even de stad uit wilde, maar ook om eens te zien waar mijn vader en moeder in 1939 eigenlijk op vakantie waren. Alleen via de verhalen van mijn moeder weet ik iets over de opvouwbare kano die mijn vader al voor de oorlog had. een Klepper. Die lag bij een boer ergens aan de IJssel in de schuur en zodra het mooi weer was ging hij met zijn verloofde het water op.

Het mooie van deze boot was dat je hem uit elkaar kon halen en in verschillende pakketten kon meenemen op reis om hem dan ergens anders weer in elkaar te zetten en in het water te laten.
Mijn vader en moeder gingen in 1939 met de trein naar Trier, lieten daar de boot te water en peddelden toen de Moezel en de Rijn af tot Keulen, het laatste saaie stuk deden ze dan weer met de trein. Onderweg sliepen ze (nog niet eens getrouwd) samen in een piepklein tentje aan de oever, ze hadden dus ook kampeerspullen mee. Het moet een heel gesjouw zijn geweest met al die bootpakketten, de tent, de kampeerspullen en twee koffers. Maar daar klaagde ze nooit over. Mijn moeder had het er in de jaren vijftig nog vaak over, hoe heerlijke die vakanties waren, zo zorgeloos, de oorlog leek nog ver weg.

Ze zijn in die periode ook de Neckar afgezakt, ik weet niet van waar tot waar, maar na mijn moeders overlijden doken er kiekjes op van die vakantie waar ook de Klepper duidelijk op staat afgebeeld. Toen mijn broertje en ik geboren waren en het oorlog was, lag de boot ergens aan de Kromme Rijn bij een café. Mijn ouders woonden toen in Utrecht. Door de oorloge kwam er niets meer van zulke vrolijke vakanties, mijn vader was toen druk met motorfietsen, ik weet niet of hij ooit nog gekanood heeft. Toen mijn moeder na de oorlog kwam kijken of de boot er nog was, was het cafe er nog steeds, maar de opvouwbare kano was natuurlijk verdwenen.

Vouwkano’s bestaan nog steeds maar nu het overal mogelijk is om een kano te huren is het niet meer zo noodzakelijk om zelf je kano mee te nemen.