Er is over de eindexamens weer lekker veel geklaagd. Ik ben dus ik klaag; als je niets kunt bedenken, klaag je erover dat er geen klachten zijn. De jongste generatie bestaat ook alweer uit zeurpieten. Deze keer, aldus het LAKS dat alles keurig bijhoudt, gingen de klachten vooral over het grote aantal moeilijke woorden.
Tja, wil je iets begrijpen van de ingewikkelde maatschappij buiten je smartphone, dan word je nu eenmaal geconfronteerd met lastige begrippen waarvoor de mensheid moeilijke woorden heeft bedacht. ‘Leren’ is vooral ook thuis raken in die ingewikkelde wereld. Dat lukt vooral als je beschikt over een behoorlijk vocabulaire. Dat verwerf je niet door veel te kijken naar reality shows of door eindeloos games te spelen. Je zult pittige artikelen moeten lezen – helemaal! – niet alleen een samenvatting. Daarvoor moet je je inspannen, dat vergt tijd en concentratie.
Iedereen die klaagt over moeilijke woorden in de eindexamens geeft daarmee een brevet van onvermogen af: nog niet klaar voor de echte grotemensen maatschappij die u eenmaal gaat over complexe zaken. Het opbouwen van een rijk vocabulaire – een van mijn stokpaardjes – is een tijdrovend proces dat jaren duurt. Maar het loont de moeite. Dat mag van mij een speerpunt worden van het onderwijs. Van kleuterschool tot topuniversiteit voor excellente studenten.